Toen David zich aanmeldde vonden wij meteen dat hij een plaats op deze pagina verdiende. Niet in de laatste plaats doordat hij zich bezighoudt met glas en hieruit prachtige objecten weet te vormen.
Maar meer nog doordat hij zich bescheiden en zelfkritisch opstelt. Deze sobere, ingetogen houding is terug te vinden in zijn objecten. Objecten met een expressieve kracht, glad en vloeiend als water of hard en ongenaakbaar als steen.
Nadat hij de kunstacademie afgerond had begon hij zich te specialiseren in glas en zocht naar nieuwe mogelijkheden om met het werk in de samenleving te staan.
Het werk is met de tijd ontstaan. Op de academie was er weinig kennis van Glas en het schoolsysteem ondersteunde het technische aspect te weinig. In eerste instantie werd het werk betiteld als kitsch, want het was uit glas gemaakt en dat materiaal kan niet boven de eigen schoonheid uit stijgen... althans dat was de kritiek.
Gelukkig waren er op de academie in Tilburg wel een paar oudejaars studenten die graag iets uit wilden leggen, maar waren er ook erg goeie werkplaats assistenten die de technische tekortkomingen van de leraren goed konden compenseren.
Toch begon het leren pas later... na de academie, en na het maken van ieder nieuw object was er ook nieuwe kennis, en zo stap voor stap ontstonden er nieuwe dingen.
Het waarom: Ik werk voornamelijk met glas omdat het een materiaal is dat mij doet reflecteren. Het is hard, maar toch breekbaar. Moeilijk te vormen en als je ongeduldig bent zoals ik breek je het snel. Het leert mij geduld te bewaren, te contempleren voor ik iets doe. Daarnaast heeft het materiaal een transparante waarde waardoor het element licht een belangrijke rol gaat spelen in de verschijning van het beeld. Licht verandert ieder moment van de dag, net als mensen, en zo ook ik.
Zo leert het mij en zo ook de beschouwer het beeld ieder moment weer opnieuw te bekijken en zo leer ik het nu te beleven. Tijdloos. Het geheel heeft een ZEN uitgangspunt. Daarom ook zijn mijn vormen vaak eenvoudig en sober.
De architectonische vorm doet de beschouwer echter niet associeren, maar een harmonische combinatie van licht, kleur, en textiliteit in mijn beelden, geeft het beeld karakter. Het is dit karakter wat het maken van het beeld mij geeft,.... maar ditzelfde karakter vloeit ook voort in de atmosfeer waarbinnen het beeld zich begeeft, en hopelijk vindt zijn uitwerking op de beschouwer, de mens in zijn wereld.